รีวิว Confessions (2010) คำสารภาพ
ตามกฎหมายแล้วคนทำผิดแล้วสารภาพก็จะได้รับการลดโทษ แต่นั่นมันเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์กับคนกระทำผิดจริงไหม แล้วในมุมของเหยื่อล่ะถ้าคนที่กระทำผิดต่อเราหรือคนที่เรารัก ถ้าเขามาสารภาพความผิดกับเราเราจะสามารถยกโทษให้คนผิดได้หรือเปล่า เพราะมันก็มีเพียงแค่เจ้าตัวเท่านั้นเอง ที่จะรู้ว่าได้สำนึกต่อความผิดที่กระทำไปแล้วจริงๆหรือเปล่า
โมริกูชิ ครูประจำชั้นที่กำลังสอนนักเรียนและนักเรียนในห้องก็กำลังแจกจ่ายและดื่มนมโรงเรียนตามปรกติประจำวัน แต่ที่แตกต่างไปในวันนี้คือ โมริกูชิ ได้กล่าวถึงใครบางคนและเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต ซึ่งก็คือเรื่องราวการเสียชีวิตของลูกสาวตัวน้อยของเธอ เรื่องราวนี้ควรจะเป็นเรื่องเศร้าที่ใครๆได้ฟังก็คงต้องน้ำตาคลอ
แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องที่ฟังแล้วน่าขนลุก เมื่อเธอบอกกับทุกคนในห้องเรียนว่า มีเด็กนักเรียนสองคนคือ A และ B ที่อยู่ในห้องนี้เป็นสาเหตุทำให้ลูกของเธอต้องตาย แต่ด้วยความที่ทั้งสองคนยังเป็นเยาวชนกฎหมายจึงไม่สามารถเอาผิดอะไรได้ แต่เธอเองก็ได้เตรียมแผนการต่างๆไว้ในใจ ที่จะให้บทเรียนกับทั้งสองคนอย่างจัดเต็ม
เป็นหนังที่มีอะไรหลายๆอย่างที่ชอบแล้วก็มีอะไรหลายอย่างที่เฉยๆ อาจจะด้วยหนังผ่านมาหลายปีแล้วเพิ่งได้ดูกับเขา หนังในไอเดียใกล้เคียงกันอาจจะไปผ่านตาจากเรื่องอื่นมาบ้างแล้ว พอกับเรื่องนี้มันเลยอาจจะไม่พีคมากพอ ตรงนี้น่าจะเป็นความพลาดของผมเอง 555
เป็นหนังที่ตัวละครแทบจะทุกตัวมีความนิ่ง และเลือดเย็นสูงมาก ไม่ว่าจะเป็น โมริกูชิ หรือ เอ กับ บี ที่ โมริกูชิ นั้นกลายเป็นคนเลือดเย็นจากความเสียใจที่ต้องสูญเสียลูกสาว โดยที่ต้องเห็นคนผิดลอยหน้าลอยตาสารภาพผิดต่อหน้าเธอโดยที่ไม่ต้องรับโทษเนื่องจากเป็นเยาวชน
ส่วน เอ นั้นต้องกลายมาเป็นฆาตกรเนื่องจากคนที่รักทอดทิ้งไป ทำให้เขาเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีการต่างๆนาๆ พัฒนาความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ส่วน บี นั้นเป็นเด็กที่น่าจะได้รับความรักจนล้น ได้รับการปกป้องจนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นผิดหรือถูก กลายเป็นคนที่เข้ากับใครไม่ได้ไม่มีเพื่อน เลยกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของแผนการของ เอ โดยที่ เอ ก็คิดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองคิดว่าซื่อบื้อแบบ บี จะมีความกล้าที่จะลงมือทำอะไรร้ายๆอย่างใครเขา
เอาจริงๆหนังเรื่องนี้มีความเป็นหนังครอบครัวสูงมาก มากกว่าจะเป็นหนังล้างแค้นซะอีก แต่การที่หนังนำเสนอตัวเองในมุมระทึกขวัญจิตวิทยาที่เป็นเรื่องของการล้างแค้น ความหมายอะไรต่างๆของครอบครัวมันเลยถูกกลบไปเรื่อยๆจนสุดท้ายก็ปิดหลุมฝังมิดไปเลย
แต่ถ้าพูดถึงความเป็นหนังระทึกขวัญจิตวิทยาล้วนๆหนังก็ทำออกมาได้ดี มีชั้นเชิงให้เราติดตามได้ตลอด และหลายๆอย่างสารภาพเลยว่าคาดเดาอะไรในเรื่องต่อไปไม่ได้เลย ว่าชะตากรรมของแต่ละตัวละครจะเป็นอย่างไร แม้พอถึงช่วงนึงของหนังเราจะรู้ว่าสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นเป็นแผนของ โมริกูชิ ก็ตาม
แต่เราก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่าเธอจะนำพาความแค้นของตัวเองไปถึงจุดไหน เพราะมันเป็นความแค้นที่แสดงออกแบบหน้าตาย ตัวละครไม่แสดงออกความรู้สึกทางสีหน้าอารมณ์มากนัก ความรู้สึกตอนดูมันสงบนิ่งไปหมดเราเลยไม่รู้ว่า ตอนนี้ในทะเลมันมีพายุก่อตัวอยู่หรือเปล่า ไม่รู้ว่าจะเล่นกันถึงตายหรือจะแค่สอนบทเรียนให้กับทั้งคู่
อีกอย่างนึงพอมีคนทักรายละเอียดบางอย่างในหนังเรื่องนี้เลยนึกขึ้นได้(ตอนดูไม่ทันสังเกต) คือการสโลว์โมวชั่นบ่อยๆของหนัง พอลองนึกย้อนกลบไป เออ…..แม่งเยอะจริง ถ้าไม่ใช่ฉากพูดคุยนี้ในหนังแทบจะเป็นฉากสโลว์อยู่ตลอดเวลา 555
เป็นหนังที่น่าจะคล้ายๆอะไรหลายอย่างในบ้านเรานะ ผู้ปกครองทางบ้านก็มักจะโยนความรับผิดชอบมาที่โรงเรียนเมื่อลูกถึงวัยเข้าเรียนแล้ว แต่กลับลืมดูภายในครอบครัวตัวเองว่า มีความสุข ความอบอุ่นภายในครอบครัวดีหรือเปล่า
เพราะถ้าเด็กมีปัญหาขึ้นมาแล้วเกิดผลกระทบกับโรงเรียนกับครูกับสังคมโดยรวมแล้ว บางทีเรื่องราวมันก็เลยเถิดหาทางออกให้กับปัญหาได้ยาก แล้วถ้านักเรียนเองไปเจอครูสายเยือกแข็งแบบ โมริกูชิ แล้วล่ะก็ เรื่องราวอาจจะไม่จบแค่ในห้องเรียนก็ได้
รีวิว Confessions (2010) คำสารภาพ
คำสารภาพ สำหรับผมแล้ว นี่คือหนึ่งในหนังแก้แค้นที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของโลก มันไม่ใช่แค่สะใจ แต่มันยังสั่นสะเทือนอยู่ในใจไปหลายวัน ไม่ว่าจะได้หมดหรือวิธีการเล่าเรื่องเป็นเครื่องการันตีว่าภาพยนตร์สัญชาติญี่ปุ่นก็ยังพูดได้เต็มปากว่าเป็นแนวหน้าของโลกได้เลยทีเดียว
นังว่าด้วยเรื่องราวในโรงเรียนชั้นมัธยมต้นแห่งหนึ่ง เป็นห้องที่วุ่นวายไม่มีใครฟังใคร ไม่มีเด็กฟังครผุ ครูสาวบอกลานักเรียนครั้งสุดท้ายว่าเธอจะลาออก วันนั้นเองเธอให้เด็กนักเรียนกินนม และมีเด็ก 2 คนที่เธอฉีดเลือดที่มีเชื้อ HIV เข้าไปด้วย เพราะ 2 คนนั้นมีส่วนทำให้ลูกสาวเธอเสียชีวิต นี่คือการแก้แค้นเพื่อให้เด็กสองคนได้เรียนรู้คุณค่าของการมีชีวิต ได้เรียนรู้ความผิดบาปของตนเอง
หนังมีวิธีการเล่าเรื่องที่ยอดเยี่ยม มหัศจรรย์พันธุ์ลึก โดยเฉพาะ 30 นาทีแรกของเรื่องที่เป็นการเล่าเรื่องของครูสาว เป็นการเปิดหัวของหนังที่ดีที่สุด ทรงพลังอย่างมาก เป็นการคุมโทนเรื่องทั้งหมด เราสามารถรับรู้อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิด ตัวละครหลักได้ทั้งหมด
ในวันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียน ยูโกะ อาจารย์ประจำชั้นในโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง กำลังยุ่งอยู่กับการแจกนมให้กับเด็กๆ ที่กำลังนั่งเม๊า แกล้งเพื่อน กดโทรศัพท์กันอยู่ในห้องเรียนอย่างสนุกสนาน จากนั้นเธอเดินมาที่หน้าชั้น พูดกับนักเรียนทุกคนว่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเธอในฐานะครูประจำชั้น และอยากจะสอนบทเรียนสุดท้ายให้กับทุกคน
ยูโกะเล่าให้ฟังว่าเธอมีลูกสาวที่น่ารัก อายุ 4 ขวบคนหนึ่ง เมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกสาวของเธอจมน้ำตายอยู่ที่สระว่ายน้ำของโรงเรียน ตำรวจสรุปว่าลูกสาวเธอลื่นตกสระน้ำไปเอง แต่ไม่นานเธอกลับสืบทราบว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ ลูกสาวของเธอถูกฆาตกรรมโดยเด็กนักเรียนในห้องนี้สองคน เธอโกรธแค้น แต่จะไม่ไปแจ้งความกับตำรวจเพราะทั้งสองคนยังเป็นเยาวชนอยู่ จึงไม่โดนโทษหนัก ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจล้างแค้นแทนลูกของเธอ โดยในขั้นแรกนี้ เธอเริ่มจากการผสมเลือดของคนที่ติดเชื้อเอดส์ลงในนมที่นักเรียนเพิ่งกินเมื่อครู่นี้เอง และหลังจากนี้เด็กทั้งสองจะต้องโดนการแก้แค้น ที่ทำให้ต้องทุกข์ทรมาณไปตลอดชีวิต
ชื่อว่าหลายคนที่ได้อ่านบทหนังเรื่องนี้ในขั้นต้นจะคิดเหมือนๆ กับผมว่า .. นี่มันหนังเชี่ยอะไรวะเนี่ย !! ><
Confession หรือคำสารภาพบาปของ Tetsuya Nakashima หนังสุดแรงที่สร้างจากนิยายขายดีคานาเอะ มินาโตะ ได้รับเลือกให้เป็นหนังตัวแทนประเทศญี่ปุ่นเข้าประกวดรางวัลออสการ์ปีที่ผ่านมา เข้าถึงรอบ 9 เรื่องสุดท้ายด้วยนะ อีกทั้งยังไปกวาดรางวัลจากเทศกาลหนังมาอีกนับไม่ถ้วน เนื่องจากหนังดังและเป็นที่พูดถึงกันมากจนต้องขอลองดูซักรอบนึง
การลำดับเรื่องราวที่มีชั้นเชิง การเผยข้อมูลไปทีละนิดช่างดีงามจนทำให้เราต้องติดตามแบบพลาดจุดใดจุดหนึ่งไม่ได้เลย เนื่องจากเป็นหนังที่ใช้วิธีการเล่าเรื่องแบบการสารภาพ ของตัวละครที่สำคัญ ดังนั้นเราจึงเห็นมุมมองที่แตกต่างกันออกไป
มีการตัดต่อที่สุดแสนจะวิเศษจนไม่สามารถจินตนาการไปได้ว่าผู้กำกับได้เรียงภาพต่าง ๆ เอาไว้อยู่ในหัวได้อย่างไร เขียนสตอรี่บอร์ดอย่างไร ไม่สามารถจินตนาการไปได้ว่าผู้กำกับคิดได้อย่างไรเมื่อพูดถึงจุดหนึ่งก็เห็นภาพอย่างหนึ่งตามการเล่า
ความรู้สึกหลังดู
ส่วนตัวเส้นเรื่องน่าสนใจ เป็นการเล่าเรื่องที่ครูสาวคนหนึ่งต้องการจะแก้แค้น เด็กนักเรียนในห้องของเธอที่มีส่วนการทำให้ลูกถึงเธอเสียชีวิตในการที่เธอได้ฉีดเลือดที่มีเชื้อ HIV ใส่ไปในกล่องนม เป็นการแก้แค้นที่แม่ทำให้ตายในทันที เธออยากให้เด็กคนนั้นได้เรียนรู้ถึงคุณค่าของการมีชีวิต เรียนรู้ ความผิดบาปของตัวเอง แล้วก็ยังมีอะไรอีกหลายอย่างตามมาจากเหตุการณ์นั้น ซึ่งดูแล้วมันสะเทือนอารมณ์เป็นอย่างมาก และดูแล้วเราจะเห็นใจแม้กระทั่งตัวฆาตกร
อีกทั้งยังแฝงด้วยปรัชญาและข้อคิดของชีวิตเอาไว้อย่างมากมายอย่างมีชั้นเชิง เช่น การเลี้ยงดูของพ่อแม่ที่ประคบประหงมถือหางลูกในแบบ “พ่อแม่รังแกฉัน” จึงกลายเป็นผลร้ายในแบบที่ส่งผลได้อย่างที่เราไม่อาจคาดคิด ปัญหาครอบครัวแตกแยก ที่ทำให้เด็กเกิดความเครียด ส่วนทำให้เด็กได้กระทำบางสิ่งบางอย่างออกไป ปัญหาการเรียกร้องความสนใจจากใครบ้าง การต้องการมีจุดยืนในสังคม โดยการแสดงออกในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง การคิดถึงแต่ตัวเองไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น ปัญหาต่าง ๆ เหล่านี้ไม่อยู่ทุกสังคม และมันค่อย ๆ ก่อร่างสร้างตัวจึงกลายเป็นปัญหาระดับชาติได้
มีปัญหาหนึ่งที่สำคัญมากและเป็นการตั้งคำถามถึงความเหมาะสมคือการที่เยาวชนที่มีอายุไม่เกิน 13 ปีกระทำความผิดนั้นทางกฎหมายถือว่าจะไม่ได้รับโทษทางอาญา แต่กับเยาวชนบางคนที่มีอายุไม่เกิน 13 ปีแต่มีการคิดการอ่านที่ไม่เหมือนกับเยาวชนทั่วไป มีการกระทำผิดที่มีการวางแผนอย่างรอบคอบ และตั้งใจจะทำผิด เยาวชนเหล่านี้ควรแล้วหรือที่จะได้รับการละเว้นทางกฎหมาย ซึ่งหนังนำเสนอชุดนี้ออกมาได้อย่างเสียดแทงใจ
ใส่จุดหักเหของเรื่องได้ถูกที่ถูกทาง ถูกจังหวะ หลายสุดมีการเฉลยของเรื่อง ที่เราไม่สามารถเดาทางได้เลย อย่างเช่นในตอนแรกที่การเฉลยว่าใครคือฆาตกรตั้งแต่ต้น แต่หนังก็ยังไปต่อได้เรื่อย ๆ สร้างปมปัญหาก็ได้เรื่อย ๆ เอาเฉพาะในวงใหญ่ที่สำคัญที่สุดของเรื่องก็เฉลยได้จนทำให้เราตกใจ และเมื่อมารู้สึกอีกที รับรองว่าจะร้องเฮ้ย! ทีเดียว
ยังมีรายละเอียดอีกหลายจุดเช่น กำกับศิลป์ยอดเยี่ยม ภาพทุกภาพ เฟรมทุกเฟรมสวยมาก การให้สีการคุมโทนสวยงาม แม้แต่ฉากฆาตกรรมก็ยังมีความสวยงาม เพลงประกอบยอดเยี่ยมสื่อถึงอารมณ์ ในช่วงเวลานั้นๆได้อย่างดีที่สุด การแสดงยอดเยี่ยม ตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่
เรียกได้ว่า CONFESSIONS (KOKUHAKU) (2010) คำสารภาพ คือหนังที่เข้าขั้นอัจฉริยะเรื่องหนึ่งของโลก หนังเรื่องนี้จะเปลี่ยนแนวคิดและทัศนคติหนังแนวแก้แค้นของเราไปตลอดกาล ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาชมแล้ว หาที่ติไม่ได้ ญี่ปุ่นสร้างหนังแบบนี้ได้ยังไงขอคารวะ
สำหรับ Confessions นั้น จะเหมาะกับคนที่ชอบหนังสายดาร์ค และมีสภาพจิตใจที่เข้มแข็งอยู่หน่อยๆ เพราะจัดได้ว่ามีโทนที่เครียดและชวนหดหู่เป็นอย่างมาก แต่หนังเองก็เติมมิติตัวละครเข้ามาได้ดี ทุกตัวละครมีที่มาที่ไป แรงจูงใจไปจนถึงเหตุผลของการกระทำ มันอาจไม่ใช่หนังแก้แค้นกันแบบโหดเลือดสาด
แต่เป็นการแก้แค้นจากการทารุณกรรมทางจิตใจได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังมีจุดพลิกผันสับขาไปมาที่น่าสนใจให้ตามต่อได้จนจบเรื่อง หากชอบดูหนังญี่ปุ่นดาร์คๆ แบบ Himuzu หรือหนังว่าด้วยการแก้แค้นเดือดๆ แบบ Oldboy แล้ว เรื่องนี้เหมาะแน่ๆ
ด้วยความที่อ่านนิยายมาก่อน เลยอดที่จะเปรียบเทียบกันไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าโดยปกติแล้วนั้น เนื้อหาของนิยายต้นฉบับนั้นก็มักจะมีรายละเอียดมากกว่าฉบับหนังที่ถูกนำไปดัดแปลงเสมอ สำหรับ Confessions ก็ไม่ต่างกันเท่าไร เพราะในส่วนของตัวนิยายนั้นจะมีการแบ่งพาร์ทของตัวละครแต่ละตัวสลับไปมา
แต่ลงรายละเอียดให้เราสามารถเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้มากกว่า ในขณะที่ตัวหนังนั้นแม้จะแบ่งพาร์ทเหมือนกัน แต่ก็ได้รายละเอียดที่มีอยู่ก็ลงไปได้ไม่ลึกเท่า
แต่ถึงอย่างไรก็เรียกได้ว่าฉบับหนังเองก็ค่อนข้างเก็บสาระสำคัญ และประเด็นของเรื่องราวออกมาได้ค่อนข้างครบถ้วนอยู่ดี ซึ่งหากได้ดูหนังก่อนและพอมีเวลาตามไปเก็บรายละเอียดในตัวนิยายได้อีกก็น่าจะได้ภาพที่สมบูรณ์ขึ้นมาก
ด้วยวิธีการแก้แค้นแบบสุดโหดที่เน้นกระทบกระเทือนทางจิตใจมากกว่าที่จะไปเชือดเนื้อ เฉือนหนัง เลยให้เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายหรือเด็กทั้งสองคนในเรื่องนั้น ต้องเผชิญกับสภาวะจิตใจที่ค่อยๆ พังทลายไปเรื่อยๆ แทน เลยทำให้มันเป็นการแก้แค้นที่เน้นในส่วนของพาร์ทดราม่ามากกว่าที่จะเป็นการแก้แค้นแบบไล่ล่าหรือทำร้ายร่างกายกัน
ส่วนนึงต้องยกความดีความชอบให้กับบรรดานักแสดงต่างๆ ทั้งตัวคุณครู และเด็กทั้งสอง ที่แค่ฉากเปิดมาฉากแรกของหนัง ที่คุณครูออกมาสารภาพหน้าชั้นถึงเหตุผลของการลาออก ก็ทำเอาคนดูช็อคไปตามๆ กันได้แล้ว จากหน้านิ่งๆ กับสิ่งที่พูดออกมาก็ดูเป็นจุดเริ่มต้นที่อำมหิตดีจริงๆ
